Een lange maar hele mooie autorit.

Vanmorgen waren we toch nog erg vroeg wakker (om 4:00). Na een poging nog wat proberen te slapen, is Werner om 6:00 toch maar opgestaan. Achteraf maar goed ook, want na het ontbijt in het hotel, de koffers inpakken, uitchecken en alles in de auto laden, was het toch pas 9:00 toen we aanreden. We hadden gelezen dat het de moeite waard zou zijn om niet de kortste route te nemen naar Clearwater, die ruim 5 uur zou duren, maar de route via Hope en Lytton. Dit laatste hebben we gedaan en met wat korte stops, kwamen we uiteindelijk om 17:00 aan in het hotel. Maar wat een geweldige toer was het! Het begin in Vancouver was minder. We kwamen daar zelfs in een achterbuurt waar heel veel daklozen waren. Maar eenmaal op de highway, kwamen de bergen steeds dichterbij.

Na het plaatsje Hope, werd het landschap helemaal super. We hebben honderden kilometers gereden door bergen en dalen, langs rivieren en bossen.

 

Het was op en top genieten met af en toe wat zweethandjes aan het stuur. Met lange heuvelachtige stukken waar je 100 km/uur mag rijden op een bochtige weg waarvan je niet kunt zien waar 'ie precies heen gaat, langs de bergwanden en langs het water af en aan de ander kant tegenliggers die je door de bochten ook niet altijd van verre aan ziet komen en regelmatig een grote truck die in de achterspiegel opdoemt, was het af en toe best spannend... Maar het is allemaal goed gegaan.

Toch waren we blij toen we na 8 uur in de auto, eindelijk in het hotel waren. Bij het restaurant naast het hotel hebben we gegeten. Het was een warme, zonnige dag. Morgen voorspellen ze een nog warmere dag (31 graden).